Advertentie

Artikel

Waarom zijn we verslaafd aan moeilijke games als Flappy Bird, DayZ en Dark Souls 2?

Waarom zijn we verslaafd aan moeilijke games als Flappy Bird, DayZ en Dark Souls 2?
Samuel Marc

Samuel Marc

  • Bijgewerkt:

Steeds meer mensen noemen zichzelf gamer, tot ergernis van de ouderwetse hardcore gamers. Want de spellen die door de grote massa gespeeld worden zijn toch veel te makkelijk? De harde kern gaat daarom op zoek naar uitdagende nieuwe games, met als gevolg dat titels als Dark Souls, DayZ en zelfs Flappy Bird ongelofelijk populair worden.

Maar waarom willen we ons zo graag virtueel martelen en frustreren met zulke moeilijke spellen? Wat is er leuk aan het ene na het andere game over-scherm te trotseren?

Samen met hardcore gamers Jan-Hendrik en Vincent besloot ik het fenomeen te analyseren. We delen onze persoonlijke opvattingen en zoeken uit wat we precies zo tof vinden aan de meedogenloze games Dark Souls 2, DayZ en Flappy Bird.

Dark Souls 2 en Jan-Hendrik: “Geen ruimte voor geluk of toeval”

JanhendrikIk herinner me nog heel goed hoe het fenomeen Dark Souls voor mij begon. De terugkerende vragen: ben ik alweer dood? Al na drie stappen te hebben gezet? Ik moet weer helemaal opnieuw beginnen? De game was zo wreed! Maar door telkens opnieuw te beginnen leerde ik van mijn fouten en ontdekte ik gaandeweg de nodige geheimen. Snel realiseerde ik me hoe ik vijandelijke aanvallen kon vermijden, langer in leven bleef en steeds meer monster kon verslaan.

Ik had vorig jaar de kans om alvast aan de slag te gaan met Dark Souls 2 en ik kan je vertellen dat er geen meedogenlozer spel dan deze bestaat. Elk monster, maakt niet uit hoe klein, kan jou doden als je even niet oppast. Maar wat vind ik zo leuk aan de constante confrontatie met mijn mogelijke virtuele dood, vraagt u? Het antwoord is simpel: dit permanente gevaar creëert een unieke band tussen mij en mijn personage in de game.

Elke Game Over is een persoonlijk falen met ernstige gevolgen, die ik probeer te vermijden met elke vezel van mijn lichaam…

In Dark Souls wil ik mijn alter ego beschermen tegen elke prijs; een gevoel dat ik niet krijg in de meeste shooters of RPG’s. Volgens mij is mijn verslaving het beste te verklaren door twee unieke kenmerken: ik, en ik alleen ben verantwoordelijk voor de dood van mijn personage, en aan doodgaan in Dark Souls zijn echte gevolgen verbonden. Dit in tegenstelling tot veel andere hedendaagse videospellen. Elke Game Over is een persoonlijk falen met ernstige gevolgen, die ik probeer te vermijden met elke vezel van mijn lichaam.

Ja, Dark Souls is vreselijk moeilijk, maar de game is perfect in balans. Alleen door herhaling en goede voorbereiding is het mogelijk alle beproevingen te doorstaan. Er is geen plek voor geluk of toeval. Alleen je eigen toewijding maakt het uitspelen van Dark Souls mogelijk. Elke dood in Dark Souls is een nieuwe les, die ik vervolgens direct in de praktijk wil brengen. En zulke lessen zijn er genoeg.

Lees onze hands-on preview van Dark Souls II

DayZ en Vincent: “Een spel voor masochisten”

DayZ is absoluut een moeilijke game. Op het masochistische af, want een deel van het plezier komt voort uit de pijn die je wordt toegebracht en toebrengt aan personages. Net als veel andere hardcore games is DayZ gebaseerd op het permadeath-concept: zodra je personage dood is, raak je alles kwijt en begin je weer helemaal opnieuw.

Dus begin je telkens weer opnieuw. En juist hier ligt de uitdaging van DayZ: de mogelijkheid om de immense spelwereld te herontdekken met een frisse blik. Je gaat weer op zoek naar water, verband en wapens om jezelf te verdedigen tegen de rondwandelende zombies. Heb je eenmaal (opnieuw) genoeg uitrusting gevonden en een mild gevoel van veiligheid gekregen, dan ga je plots weer dood.

Zodra je personage dood is in DayZ, raak je alles kwijt en begin je weer helemaal opnieuw.

Als ik DayZ speel maakt zich een ware overlevingsdrang van me meester en ben ik ook echt bang, zoals ik dat zou zijn in een echte post-apocalyptische wereld vol met besmette zombies. Eén misstap kan het einde betekenen na uren voortgang. DayZ is, kortom, een intense ervaring van de buitenste categorie. Die moeilijkheidsgraad en wreedheid maken DayZ een van de engste spellen ooit, in mijn ogen.

Lees onze Dayz-survivalgids voor beginners

Flappy Bird en Samuel: “Een gemeenschap van gekken”

Je kent waarschijnlijk Flappy Bird wel. In een paar dagen zette het spelletje internet in vuur en vlam, tot de maker besloot zijn creatie gauw weer offline te halen. In die paar dagen raakten duizenden, misschien wel miljoenen spelers, plots verslaafd. Was het zwarte magie? Hypnose? Hoe is de plotselinge aantrekkingskracht van deze korrelige game te verklaren?

Volgens sommigen dankte het spel zijn succes aan de ongelofelijke moeilijkheidsgraad. Voor anderen was het juist de toegankelijkheid van de game. Persoonlijk was ik niet onder de indruk van het simpele uiterlijk of de doodeenvoudige gameplay van Flappy Bird. Het was juist de combinatie van deze twee elementen die voor mij het kortstondige succes van de game verklaren.

Flappy Vogels

Ik was niet onder de indruk van simplistische pixel-ontwerp van Flappy Bird …

Je hoeft geen diploma in videogamehistorie te hebben om te zien dat de visuele stijl van Flappy Bird sterk werd geïnspireerd door Super Mario Bros., De felle kleuren en pixelstijl van die klassieker der klassiekers staan op het netvlies van een hele generatie gebrand. Heel origineel oogde Flappy Bird dus niet, maar niemand leek zich eraan te storen.

De legendarische eenvoud van het spel zou wel eens de verklaring van het succes kunnen zijn. Flappy Bird was te spelen met één vinger, dus iedereen kon het. Alleen de echte doorzetters gaven niet op na keer op keer doodgaan; een uitstekend voorbeeld van easy to play, hard to master.

Flappy Bird was te spelen met één vinger, dus iedereen kon het…

Echt geniaal was Flappy Bird dankzij zijn snelle herspeelbaarheid. Zodra je vogel crashte tegen één van de iconische groene pijpen begon je met één tik op het scherm opnieuw. Daarnaast was Flappy Bird een verademing tussen alle ‘free-to-play’-spelletjes in de Play Store, waar je om de haverklap wordt geconfronteerd met in-app aankopen.

Persoonlijk vind ik de gemeenschap van gekken die Flappy Bird nog steeds spelen fantastisch. Het opscheppen met highscores tegen andere spelers; ik kan er geen genoeg van krijgen. Met veel plezier deelde ik dan ook mijn score van 36 op Google+… tot mijn vrienden stuk voor stuk veel betere prestaties bleken te hebben neergezet.

Op zoek naar een alternatief voor Flappy Bird?

Nu weet je waarom we van moeilijke spelletjes houden en waarom het tevens zo moeilijk is om te stoppen met spelen. Daarom zijn wij ook heel benieuwd:

Aan welke moeilijke game ben jij verslaafd?

Samuel Marc

Samuel Marc

Het nieuwste van Samuel Marc

Editorial Richtlijnen